Difícil decisión - Hard decision - Décision difficile

Esto no pretende ser una encuesta ni nada parecido, simplemente... quiero expresar mi opinión y me gustaría recibir algunos consejos.

Como he comentado en varios de los posts anteriores, estoy enfermo. Mononucleosis, faringitis de repetición, hipotiroidea,... No se sabe, vamos, y vamos un poco por descarte. También se habla de factor psicológico: el 1 de octubre muere mi abuelo (que vivía en mi casa), el 12 de diciembre moría otro familiar, y el 23 le detectaron a otro familiar un cáncer. Por no mencionar que en septiembre empecé bachillerato en un nuevo colegio, cambiando por primera vez de colegio en 12 años.
Todo sumado... en fin, hemos descartado las cosas más graves, así que probablemente no sea algo muy serio... pero duele y mucho. Apenas me puedo mover de la cama, y por norma tengo un día a la semana en que a mediodía-media tarde puedo hacer vida semi-normal (salir a la calle siempre y cuando sea cerca y en coche, y no tenga que caminar, etc.). Voy a razón de diez pastillas diarias más sobres y alguna otra cosa ocasional... Mucha medicación, en definitiva.

La pregunta no es (ni mucho menos) que qué creéis que tengo. Me han hecho y me están haciendo mil pruebas, y estamos descartando todo, así que en ese aspecto estamos tranquilos.
La situación es que en medio de todo esto, como apenas me puedo mover por la fatiga, el dolor, la fiebre, el mareo, alguna quinta o sexta cosa, o todo sumado, estoy perdiendo muchísimo colegio. Mucho es que de los cuatro meses lectivos que llevamos habré perdido dos y medio. Desde el 1 de enero de 2010 he ido dos días, para que os hagáis una idea. El caso es que los resultados de lo que he hecho son muy buenos, y por ello tampoco es que haya demasiada preocupación en que pueda perder el curso.
Pero yo he llegado a la conclusión de que cuanto más me agobio por perder colegio y no poder ir recuperando la materia dada, más tiempo estaré malo. Suena chorra, pero aunque no sea así, tengo claro, visto lo visto, que la recuperación va a ser lenta, no va a ser cosa de un par de días.
Por eso me estoy planteando dejar el colegio. Para darme tiempo para recuperarme, para tomar un break, para descansar, y para cuando vuelva a empezar, empezar a tope y con las pilas más que recargadas.
No suena mal, pero la decisión conlleva varios problemas o inconvenientes:
1. Si lo decido, y justo entonces (antes/durante/después) me curo, tendré un problema serio.
2. Tengo claro que no quiero repetir curso (al menos en el bachillerato español), y que por tanto si tengo esta "oportunidad" para empezar de nuevo, quiero hacer algo distinto.
3. Del punto dos se extrae el punto 3: si hago algo nuevo, ¿qué es ese algo? ¿A-levels, Baccalauréat (français), FP, BTEC, baccalauréat technique, Matura suiza (en francés o si puedo, inglés)? ¿Desde casa, yéndome allí, en algún colegio internacional? ¿Ponerme a trabajar, hacer peluquería o mecánica de aeronaves? ¿Etc.? (Para las opciones en francés debería aprender bastante, porque aunque entiendo más del 80%, no soy capaz de hablar ni escribir con fluidez, aunque podría hacerlo desde casa e ir a mi ritmo.)
4. Mi "plan/previsión/schedule" era ir a la universidad con 18, acabar lo antes posible todo, y poder empezar a progresar con mi carrera, y esto me lo descoloca por completo.
5. La eterna duda: ¿y si me equivoco? ¿Y si de esto sale un resultado malo y no uno bueno, o al menos, igual?

En cuanto al colegio... hay ciertas cosas que no me gustan (normal, tras estar doce años con los mismos compañeros y con profesores que, aunque de lejos, conocías, y siguiendo todos una serie de pautas conjuntas a las que estabas acostumbrado). Pero estoy muy a gusto con los profesores y con los compañeros, y el nivel es algo más bajo que en donde estaba antes, así que tampoco es demasiado inconveniente.
De momento en el colegio no saben nada, y la verdad, estoy hecho un mar de dudas.

No es una situación agradable, y ni mucho menos que la haya elegido yo. Estoy enfermo, eso es tan cierto como que Grecia está al borde de la bancarrota, y eso me ha sido impuesto, así que en realidad me veo obligado a improvisar. Que es un poco lo que creo que va ocurriendo a lo largo de toda la vida.

En fin... cualquier consejo, opinión, tirada de orejas, etc. será bienvenida.
Gracias.

English summary:
The situation is that I'm ill since October, and we still don't know what's going on. The thing is that I'm missing school a lot (I'm in Lower Sixth Form(UK)/Year 11th (US), so it is voluntary), and therefore I'm thinking of quitting school and give me some time to recover well and have a kind of a break. Of course this is a very important decision, and I want to think about it as much as possible, and to have as many opinions as possible. I know I don't want to repeat the year when I'm well, at least in the Spanish system, and that if I'm being given "this chance", it is because I should do something different. But what?
That's what I'd like you to tell me, what to decide, and what to do if I finally quit school. Every opinion, idea or thought will be (of course) welcomed.
Thank you.

Résumé en français:
(Je veux m'excuser par mon mauvais français.)
Je suis malade, depuis l'octobre, et je rate beaucoup d'école. Je fais des études de 1ère année (Bac-S), dans le système d'education espagnol. Je pense que parfois il vaut mieux que je quitte l'école jusqu'à je serai remis de ma maladie. Mais je sais que je ne veux pas répéter l'année, et que si j'ai cette occasion pour faire ce que je veux, je ne peux pas laisser passer l'occasion de faire quelqu'une autre chose.
Mais... quoi faire, si je quitte?
Je vous serais très reconnaissant de votre aide pour me faire décider quoi faire.
Merci.

Comments

  1. Hombre pues es difícil darte un consejo válido, la decisión final tienes que tomarla tu, lo que si te puedo decir es que al ser joven, un año parece un huevo de tiempo, pero te garantizo que ya al pasar los años no lo es, y si por no perder un año de clases te jodes la salud para toda la vida pues si es un problema. Tu prioridad ahora debe ser la salud, lo demás tiene que pasar a un segundo plano. ¡Que pierdes el curso!, no hay problema, el año que viene lo retomas ¡Que no cumples con llegar a la uni a los 18! pues llegas a los 19 ¡Que dejas el cole y la semana que viene te recuperas!, siempre puedes meterte a hacer algún cursillo de lo que sea, o en dado caso buscar un currelillo de aperendiz y sacar unas perrillas para luego comprar un capricho o pegarte un viajecillo. En definitiva, prioridad número uno salud, número dos educación y número 3 marmaja.

    Desafortunadamente en otros países si no tienes marmaja, la salud pasa a un segundo término, y cuando te enfermas de algo grave mas te vale morirte porque sin dinero los médicos no trabajan.

    ReplyDelete
  2. Igual sería mejor aguantar un tiempo más el colegio y ver si mejoras de tu enfermedad, lo que te daría oportunidad de ponerte con más ganas en el estudio y hacer un esfuerzo final para acabarlo y no perder año. Tomes la decision que tomes, haya o no errores, se tendrán que afrontar tanto para lo bueno y lo malo, aunque antes que nada esté la salud de uno, no?

    Un saludo y espero que mejores ;)

    ReplyDelete
  3. Hace años estuve muy enfermo, justo los meses antes de hacer selectividad. Lo mas importante que tienes en esta vida es tu salud, no la comprometas por nada. Descansa todo lo que puedas hasta estar completamente recuperado, el descanso es fundamental para recuperarse, sea lo que sea. Nunca pierdes el tiempo, a lo mejor despues de esto se abren nuevos caminos. Cuidate y descansa, la vida es suficientemente larga para cumplir lo que deseas. Pero necesitas un poco de salud para lograrlo

    ReplyDelete
  4. En primer lugar, gracias por contestar y por vuestros deseos. Espero que así sea. :)

    @Mexiñol: La verdad es que es lógico lo que cuentas. Aunque claro, a mí ahora un año entero me parece un mundo.

    @Javier: Eso llevo haciendo desde enero (antes aún iba al menos una vez cada dos semanas), pero quiero tener un plan B. Por si acaso.

    @Marcoiris: Joder, lo siento. La situación, como debes saber, es jodida. En tu caso aún más, imagino, te pasó en el año de la sele. ¿Conseguiste hacerla ese junio, te esperaste a septiembre, o la hiciste al año siguiente? ¿Te recuperaste bien de lo que tuvieses? ¿Repetiste el curso entero?
    Perdona que te bombardee a preguntas, pero no conozco a mucha más gente que haya pasado/esté pasando por algo así en este período de su vida.
    Gracias por el consejo. Eso estoy intentando. Descansar, hacer bondad, no perder el tiempo, y curarme.

    Gracias de nuevo. :)

    ReplyDelete
  5. Don't quit. Be strong, you'll survive.

    ReplyDelete
  6. la salud es lo primero, sin ella no hay nada...

    ReplyDelete
  7. Ostras, Sergio, me sabe mal. Sabía que estabas (o habías estado) mal, por algún post, pero no imaginaba que fuera nada crónico ni que te tuviera fuera de circulación durante tanto tiempo :-(

    En fin, estas cosas sólo las sabe quien lo vive y quién las comparte (tu familia, tus amigos), pero... no sé, yo te diría que, si puedes sacar adelante el colegio, aunque sea a distancia y con la comprensión de tus profesores, lo hicieras. No se trata de que te regalen nada: simplemente, que sepan lo que hay y que lo intentarás mediante apuntes, trabajando desde casa cuando no puedas desplazarte.

    Esto, digo, si no te supone ningún trastorno de salud. Chico, es difícil decir algo desde la distancia, pero me da la sensación que puedes sacar esto adelante, que tienes suficiente fuerza y voluntad.

    En cualquier caso, mucho ánimo y que no sea nada. ¡Cuídate!

    ReplyDelete
  8. @Merike: I'm being strong... the thing is that I've been being strong for so long I just exploded, don't know if you get it. I don't know what to do.

    @Pelocha: Parece ser que en eso coincidís todos... yo también, la verdad.

    @Ferran: Primer de tot dir-te que ha estat estrany llegir-te en castellà. Mai o gairebé mai ho havia fet. :D
    Crònic no sé si és, però estic fora de circulació... buff, ni ho sé. Sense moure'm de casa per gaire més que anar al metge (és a dir, sense anar a escola) porto des del 12 de gener. Estem intentant atacar per totes les vessants, i de moment, més que descobrir què tinc, anem descartant coses. Es creu que hi ha un agravant psicològic per l'any de merda que porto, però segueix havent quelcom orgànic que no sabem què és encara. I realment, tinc força per molt poca cosa. Camino lent, com els iaios, i poquet, com els iaios. M'ofego com els iaios, i com els iaios m'adormo a qualsevol lloc, quan normalment sóc algú molt despert que mai dorm excepte a la nit (ni tan sols migdiada mai, i òbviament dormint sempre estirat). Això últim m'han dit que és degut als antibiòtics.

    (Continuo en castellà, per respecte a la resta.)
    En cuanto al colegio, el tema es que perdí la primera evaluación y la segunda estoy a punto de perderla también. Me han puesto muchas facilidades, debo reconocerlo, pero claro, siguen siendo muchas faltas de asistencia y sigue habiendo una debilidad que me impide hacer mucho rato una cosa (estoy ahora en el ordenador pero voy entrando diez minutos de vez en cuando, no aguanto demasiado), y es cierto que los días que más camino porque debo ir a dos médicos en el día, lo noto al día siguiente que no puedo moverme. Así que de ahí viene mi duda, sabiendo que bachillerato el ritmo que tiene es muy alto y que es complicado de sacar. Por no decir prácticamente imposible. Puedo intentarlo, pero sería durísimo.
    Cada vez tengo más claro que probablemente haga el break y descanse. Sigo sin estar seguro, por eso, está claro.


    Saludos, y gracias por las respuestas.
    My best regards, and thank you very much for your answers.

    ReplyDelete
  9. Torno a dir-te que em sap molt greu, ho dic de tot cor. Sap greu sempre, però més quan és algú jove qui no està bé, i algú amb tantes inquietuds com tens tu. Espero molt que descobreixin ben aviat què és el que tens, perquè puguin posar-hi remei el més aviat possible.

    Ja fa temps que et segueixo, com saps. Ara ho faré amb més interès encara, per saber com et vas sentint. I no dubtis a fer-me un mail, si ho vols, quan vulguis, pel que vulguis: xerrar o el que sigui.

    T'envio molts ànims.

    PS: creo que antes me ha salido en castellano porque me he metido mucho en la lectura del post (también en castellano); no me he dado ni cuenta.

    ReplyDelete
  10. En mi caso estuve un mes en el hospital, si me dio tiempo hacer la selectividad pero suspendi por poco. Pero despues pude estudiar lo que queria. Lo que pasa es que a veces las cosas no llegan cuando y como uno quiere, a veces se necesita paciencia. O sea que cuidate y descansa, tienes tiempo de estudiar y si tienes que repetir no pasa nada. Ahora no tienes perspectiva de las cosas, porque eres muy joven, pero dentro de 20 años un año es algo trivial y mas si es porque estuviste enfermo. Lo importante no es solo la meta sino el camino hasta ella. Saludos!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular Posts